Wat een leven....!

Lieve allemaal!

Vandaag lekker een rustig dagje gehad. We konden heerlijk uitslapen. Nadat eerst mijn wekker af is gegaan om kwart voor 6 (omdat ik die vergeten uit te zetten was), hebben we nog heerlijk doorgeslapen tot een uur of 8. Zo rond half 9 was het tijd voor onze dagelijkse laptoptijd. Eerst even alle reacties op de mail lezen van het reisverslag (dat waren er zeker weer zo’n 10!) en daarna nog even op facebook. Na het ontbijt zijn wij even boodschappen gaan doen voor de lunch en zijn we op koopjes jacht geweest. Je bent een echte Hollander of je bent het niet!

Tijdens het lunchen kwam mevrouw Rovelet binnen lopen. Zij vertelt ons altijd heel veel over het eiland en bepaalde gewoontes die hier zijn en zo ook vandaag! Zo is het bijvoorbeeld zo dat je hier op je 60e verplicht met pensioen moet gaan. Doordat zij een aantal jaar in Nederland heeft gewerkt zou zij daar ook pensioen van krijgen, maar daarop moet zij nog wachten, want dat krijgt zij pas vanaf haar 65e. Wat een gedoe allemaal. Daarnaast vertelde zij ons over de orkanen die hier zijn tussen augustus en december. De mensen hier zijn hiervoor verzekerd, maar dat kost wel ontzettend veel geld. Dit is ongeveer 1600 dollar per half jaar. Er is vaak ontzettend veel schade aan de huizen en bij een heftige orkaan, die veel schade maakt, moet je vaak ook nog een maand of 2 wachten tot de schade echt gemaakt is. Vaak komen hiervoor ook mensen van de andere eilanden en Nederland om hierbij te helpen. De mensen hier kunnen dat niet alleen aan.

Na de lunch zijn we naar het strand in Philipsburg geweest. Op dit strand liggen heel erg veel toeristen. Bij dit strand komen namelijk de Cruise schepen vanuit Amerika aan. Dat zijn dus mensen die voor een dagje naar Sint Maarten komen en dan vervolgens de hele dag op hetzelfde strand in Philipsburg liggen. Rond een uur of 5 varen ze weer terug naar Amerika. Het water bij dit strand was een stuk rustiger dan waar wij normaal zitten (Simpson Bay). Wel was het water veel viezer. Er zat namelijk veel zeewier op de grond. Maarja, steeds even afkoelen en dan weer verder zonnen. Toen we van het strand afliepen, kwamen we 1 van de Nederlandse leerkrachten van onze stageschool tegen. Zij kon ons vertellen dat we goed waren bij waren gekleurd. Kijk, dat willen we horen!

Vanavond heb ik gekookt. Tonijnpasta a la Bianca. Bianca heeft mij wel even geholpen, omdat zij natuurlijk expert is! Nadat het eten op was hebben we allemaal nog even de pan gegrepen om de laatste restjes uit de pan te halen. Nadat zelfs ik nog een beetje uit de pan aan het peuteren was, had Laura de heldere ingeving. Melin, volgens mij hebben we alle 3 nog honger. En ja hoor, dat was zo! Daar gingen we dan, op naar de MC Donalds! We hebben ontzettend veel lol gehad. Niemand zei maar dat ie nog honger had. Maargoed, je had er bij moeten zijn! Helaas was dit niet zo’n succes. We zijn nu alle 3 misselijk van het eten. Ik vond het wel bijzonder dat we alle 3 na het eten van de tonijnpasta ook nog een heel menu hebben weggewerkt. Het was helemaal niet zo lekker als in Nederland en we gaan het hier ook niet meer eten. Ik ben echt misselijk, gatver!

Zometeen is het tijd om eens de stad in te gaan en te kijken wat te kunnen gaan doen. We zijn er nog steeds niet uit. Dat bewaar ik voor jullie voor morgen.

Vandaag dus een kort verslagje, in vergelijking met de verslagen van de afgelopen 2 weken. Morgen gaan we weer lekker naar het strand. Waarschijnlijk Maho beach. Dat is een strand waar je door de weeks niet moet komen. Het is daar dan heel erg rustig en dan plunderen ze de huurauto’s. In het weekend is het er wel heel erg druk, dus morgen is het tijd om dat strand eens uit te proberen! Ook daar zal ik jullie morgen uitgebreid over vertellen. (Geen probleem hoor, ik doe het graag voor jullie!) Ik vind het wel apart dat ik zoveel vrije tijd heb. Dat is even wennen! Ik zou bijna niet meer weten wat ik met m’n vrije tijd moet doen. Dat komt vast ook wel goed binnenkort.

Liefs,
Melinda