Tjonge jonge, wat is het heet hier!

Lieve allemaal,

Vandaag hebben we een pittig dagje gehad. Naja, echt zwaar hebben we het natuurlijk niet, maar we hebben wel veel gedaan. Vanochtend konden we eerst lekker uitslapen en dat is gelukt tot half 9. Het wordt nog eens wat! Daarna was het tijd om de was op te hangen en alle andere bezigheden die bij onze rituelen horen. Daarna was het tijd voor opschieten, want we moesten nog even naar stage. We hadden namelijk een gesprek met de ib-er over de zorgstructuur, hier op Sint Maarten. Dit is 1 van onze prestaties voor school.

De afspraak was om 11 uur en ze stond direct voor ons klaar. Ze had alle papieren al voor ons klaar liggen en begon direct heel enthousiast met haar verhaal. Ze begon met ons te vertellen hoe de route loopt van het moment dat er een probleem in de klas wordt gesignaleerd tot aan de plaatsing van een kind op het speciaal onderwijs. Er gaan een heleboel papieren en gesprekken aan vooraf. Dat is echt een te lang verhaal om jullie te vertellen en ook niet zo boeiend! Ouders bepalen ook hier uiteindelijk of het kind naar speciaal onderwijs gaat of niet. Omdat het een klein eiland is gaan er maar heel weinig kinderen naar het speciaal onderwijs. De meeste ouders zijn “te trots” om hun kind op het speciaal onderwijs te zetten. Ook is er maar weinig plek op het speciaal onderwijs. Elk jaar worden er ontzettend veel kinderen vanuit de scholen aangemeld voor het speciaal onderwijs. Daar moet dan nog een hele procedure aan vooraf met onder andere de ouders daarbij. Er wordt dan door de enige speciaal onderwijsschool hier een screening gehouden. Daar gaan heel wat vergaderingen, onderzoeken, observaties, etc. aan vooraf. Daarbij moet vaak nog 75% van de kinderen afvallen om op het aantal te komen wat de school kan plaatsen. Daarna wordt pas door de ouders bepaald of het kind daar wel of niet naar toe gaat. Volgende week of die week daarna gaan wij als het goed is naar deze school om eens een kijkje te nemen. Uiteraard nemen Laura, onze speciaal onderwijs deskundige, mee om een goed beeld te krijgen van de verschillen tussen Nederland en Sint Maarten. Wij hebben ook ontzettend veel informatie gekregen over de procedures binnen school. Er wordt, net zoals in Nederland, gewerkt met handelingsplannen. Handelingsplannen worden hier alleen geschreven op het gebied van gedrag. Problemen binnen de ontwikkelingsgebieden worden in een AIP formulier gezet. Dit is uitgebreider dan de formulieren die wij in Nederland gebruiken. De ib-er waarmee wij gesproken hebben is voor cyclus 1 (onderbouw) en er is ook een ib-er voor cyclus 2 (bovenbouw). De ib-er van cyclus 1 zorgt er ook voor dat de kinderen getest worden aan het eind van het schooljaar. Bij de kinderen die ingeschreven zijn voor het nieuwe schooljaar gaat zij testen afnemen om hen te kunnen verdelen over de bestaande kleutergroepen. Hierbij gaat het niet om de toelating op de school, maar om de leerlingen te kunnen verdelen zodat zij qua niveau evenwichtig zijn. Dat gaat ook zo met de groep 2 leerlingen. Zij gaan dan met de 5 kleuterklassen 2 groep 3 vormen. Dit heeft te maken met het feit dat de combinatie groep 1/2 aangehouden wordt. Ook in de groepen 3 moet een evenwicht zijn tussen sterke en zwakke leerlingen. Dit houdt het voor de leerkrachten het meest werkbaar. 2 weken na de start van het schooljaar gaat de ib-er weer met de leerkracht in gesprek om de zwakke kinderen te bespreken en zo vroeg mogelijk met problemen in te kunnen springen. De kinderen mogen hier maximaal 2 keer blijven zitten. Daarna gaan zij met de groep mee, maar krijgen zij een aangepast programma. Vaak gaan deze kinderen na de basisschool naar een soort praktijkschool. Dit is niet zoals wij dat in Nederland kennen. Het is in principe lager dan het MBO. Natuurlijk is het eiland klein en is het lastig om voor elk kind een juiste opleiding te hebben. Gelukkig is er wel een plek waar kinderen die, vaak vanwege de Nederlandse taal, niet goed mee kunnen komen met het onderwijs terecht kunnen. Er zijn hier verschillende mogelijkheden voor kinderen die niet in het regulier onderwijs terecht kunnen. Zo is er een soort opvang voor dove of blinde kinderen, er is het speciaal onderwijs, er zijn 2 klassen van de katholieke stichting voor kinderen met gedragsproblemen en er is een school voor asielzoekers. Op deze laatste school wordt er door de ouders $400,- per maand, per kind betaald. Er zijn ook nog Amerikaanse privéscholen, waar ontzettend veel geld per maand voor wordt betaald. Op de asielzoekerscholen zitten veel kinderen van ouders die illegaal in het land zijn. Het kan zo zijn dat de ouders worden opgepakt en het land worden uitgezet. Het kan zo zijn dat het kind ’s middags niet uit school wordt gehaald of het kind wordt van school gehaald en samen met de ouders op het eerste vliegtuig naar hun eigen land worden gezet.

Nadat het gesprek met de ib-er afgelopen was, ben ik nog even de klas ingelopen. Een jongetje uit mijn klas was namelijk jarig en die ben ik even gaan feliciteren. Dat ging alleen iets anders dan ik gepland had. Ik had nog niet 1 voet in de klas gezet of er kwamen 24 leerlingen op mij afgestormd om mij een knuffel te geven. Dat is nou eens even een warm welkom! Ook bleek toen dat 1 van de meiden in mijn klas (jullie kunnen je vast het stickerkaart verhaal wel herinneren?) haar 4e sticker vandaag verdiend heeft. Het gaat allemaal niet zo vlot, maar het gaat met kleine stapjes vooruit. Volgende week haalt zij vast haar 5e sticker en is het tijd voor de computer!

Genoeg over stage op onze vrije dag. Nadat wij thuis waren en lekker geluncht hebben zijn wij op pad gegaan. We hebben namelijk Philipsburg ontdekt. Laura was onze reisleider. Ze liep nog net niet met haar vlaggetje door de stad. Uiteraard wel de fotocamera en het reisboekje in haar hand. Zo kregen Bianca en ik alle informatie die wij wilden krijgen. Nadat wij de auto geparkeerd hadden zijn wij begonnen bij het Courthouse. Dit is het gerechtsgebouw van Philipsburg. In 1819 is het dak verwoest door een orkaan. Dat is er vervolgens opnieuw opgebouwd. Tegenwoordig staat er ook een ananas op het dak van het gebouw. Dit is het internationale symbool van welkom. Het gebouw is al voor vele doeleinden gebruikt. Het is al een brandweerkazerne, postkantoor, politiebureau en gevangenis geweest. Handig toch? Daarna zijn wij doorgelopen naar de kerk die midden op de boardwalk zit. Wij waren in ons meest nette kleding (niet dus), dus zijn wij maar niet naar binnen gegaan. Wel hebben we alles van de buitenkant even bekeken en veel foto’s gemaakt. Vervolgens was het tijd voor de frontstreet. Dit is 1 van de winkelstraten in Philipsburg. Ook hier zijn een aantal bezienswaardigheden. Zo was 1 van de winkeltjes een drankwinkel waar zij een typisch Sint Maartens drankje verkochten. Het heet Guavaberry likeur en het is ontzettend sterk. Ook hier was nog een ander kerkje. Dit kerkje is in 1819 helemaal verwoest door een orkaan. Toen was het gebouw niet meer te redden en is het helemaal met de grond gelijk gemaakt. Daarna is het opnieuw opgebouwd en hebben zij de oude elementen wel terug laten komen in het gebouw. Daarna hebben we de frontstreet afgelopen en vervolgens nog een stukje van de backstreet. We gaan nog wel een dagje terug om de overige plekken te bezoeken. Ondertussen hadden wij al het zweet overal staan (ik zal jullie de details besparen!). Daarom was het tijd om maar eens een paar stappen verder te lopen en het strand op te gaan. Het was zo ontzettend warm! De handdoeken hadden wij thuis laten liggen, omdat wij dachten dat we alle tijd zouden besteden aan het cultuur gebeuren! Maar dat hielden wij niet meer vol. Uiteraard hadden wij de bikini’s aan, dus zijn wij lekker even het water ingegaan. Daarna zijn we nog een lekker colaatje gaan drinken bij een barretje. Dat is pas echt lekker!

Nadat we weer thuis waren hebben we lekker gegeten. Taco’s a la Laura en Melinda. Was weer erg lekker! Toen ik vanavond ging douchen kwam ik achter iets minder leuke dingen. Ik deed de kraan open en toen kwam er groen water uit de douchekop, gatver! Gelijk de meiden geroepen en Laura heeft de kraan voor mij omgezet, want wat bleek…. De kraan stond nog aangesloten op de regenton. Lekker dan! Gelukkig was het daarna omgezet en kon ik lekker schoon douchen.

Na het douchen heeft Laura haar hele kledingkast op haar bed uitgestald. Dit keer niet eens voor haarzelf, maar voor mij! Inmiddels ben ik helemaal aangekleed a la Laura. Daarna was het de beurt aan Bianca, want die had geen wit truitje. Gelukkig heeft Laura alles en ook zij is nu aangekleed a la Laura.

Vanavond gaan we uit, maar dit keer samen met Tessa en Serena waarmee wij gisteren al wat hebben gedronken. Dat wordt vast weer gezellig. Dit keer is Laura de Bob!

Dat was het wel weer voor vandaag. Meer dan genoeg dacht ik zo!

Liefs,
Melinda